| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | |||||
| 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
| 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
| 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
| 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
در اتوبوس نشسته ام به سیاهی شب زل زده ام. سرم را به شیشه ی اتوبوس تکیه داده ام و لرزش نرم اتوبوس تمام عضلات صورتم را می لرزاند و دندان هایم را به هم می کوبد!
فریدن فروغی در گوشم می خواند! تن تو ظهر تابستونو به یادم میاره...من نیازم تو رو هر روز دیدنه/ از لبت دوستت دارم شنیدنه!
اما اگر این نیازم نباشد چه؟
اگر تن تو چیزی را به یادم نیاورد چه؟
اگر همه ی این ها فقط عادتی باشد که در پشت روز مرگی ها پنهان شده اند و بدون این که من بدانم مرا مسخ کرده باشند چه؟
اگر برای قلبم معمولی شده باشی و دوست داشتنت فقط وظیفه ام باشد چه؟ چرا یادم نیست ! مطمئن نیستم... روزی بود که با شنیدن اینکه دوستم داری و با گفتن دوستت دارم می لرزیدم و قلبم تند تر می زد و حس می کردم که همه ی خونم در صورتم و مغزم و قلبم جمع شده و نوک انگشت هایم یخ میزد؟
ماه در تاریکی به من نگاه می کند و با اتوبوس می آید! کاش اتوبوس از همان راه همیشگی نرود و ماه را جایی جا بگذارد...انگار این مهتاب با سرعت همین اتوبوس و چشم های من پنجره ی اتوبوس را تعقیب می کند...هر چه بیشتر نگاهش می کنم بیشتر در آن فرو میروم ...فریدون هنوز می خواند...و من از تکرار همه چیز می ترسم.
چه زیبا نوشته بودی.
آهنگ فریدون پس زمینه افکارت که باشه همه چی رنگ ابهام به خودش میگیره، رنگ غریب احساسی کهنه و سرخورده...
تو آدم درونگرایی هستی.
این رو از نوشته هات میشه فهمید.
مثل من فکر میکنی، حس میکنی...
آدمهایی مثل من و تو همیشه یک غم توی دلشون هست که شاید حتی خودشون ندونن چیه و چرا هست.
بک جور ندای درونی همیشه تو گوش من و تو هست که میگه باید منتظر یک اتفاق بزرگ بود. اتفاقی که بعد از افتادنش همه چی عوض میشه...
شاید مثل شما فکر کنم و حس کنم! منم نوشته های شما ر دوست می دارم!
غم هم دارم و منتظر هم هستم... درونگرا؟
شاید بخشی از من درون گرا باشه... شاید از بس برونگرا ام دلم لک زده باشه برای یه جای دنج! اونجا هم اینجا باشه و ن بدون دغدغه باشم و بی نگرانی گوش ها و چشم های اطرافم و مطمئن باشم که اینجا احتمالا کسی از عزیزانم رو نمی رنجونم!!!