حسش نیست!!!

همه چیز را ول می کنم و می آیم اینجا می نشینم... کلی حرف برای زدن دارم... کلی ایده برای نوشتن ! از گربه های آواره ای که تمام شب زار می زنند و آشغال های خانه ها را دنبال یک تکه نان حلال می گردند تا هر چه که بین آدم ها دیده م و شنیده ام . اما وقتی دستم به نوشتن می رود مغزم خالی می شود و کلی چیز های در هم و مبهم می بینم ...ایده هایی که مثل حباب هایی که در بچگی درست می کردم جلوی چشمهایم می ترکند و کم ارزش می شوند ...

آنقدر که فکر می کنم اصلا هیچ چیز حتی ارزش فکر کردن را هم ندارد! 

اینقدر مشغول ارزش گذاری های بی پایان اندیشه هایم می شوم که پناه می برم به اهنگ های صد تا یه غاز و می زنم به عالم بی خیالی و بی فکری... و دلم را خوش می کنم به اینکه اینقدر کارهای مهم!!! دارم که فکر کردن به این چیز ها مغزم را بیش از حد خسته می کند!!!! و خودم را الکی گول می زنم! 

مثل همین شاگرد فقیدم که می گوید: استاد وقت داشتم کار کنم ایده هم داشتم ابزار کار و شرایط هم محیا بود فقط حالش را نداشتم! 

این بی حالی و خالی بودن از انگیزه هم دل مشغولی جدید ماست...که کیف و جیب مبارک را پر کرده و جایی برای چیز دیگر نگذاشته...

این مرض هم به گمانم مسریست... چون دور و برم خیلی ها را گرفتار کرده و همه با هم بستری درمانگاه بی خیالی هستیم!

شفای عاجل طلب می کنم برای همه ی مان شما هم طلب کنید که شنیده ام مستجاب الدعوه اید!!!!!