پاشنه ی کفش لعنتی  همه جا گیر می کند ... فاصله ی بین سنگ فرش های خیابان دهن باز کرده اند و من سکندری می خورم با هر قدم و مچ پایم می پیچد ... اما همین طور ادامه می دهم .. سنگینی نگاه هر کس را که حس می کنم بیشتر پایم پیچ می خورد ، انگار همه چشم هایی جادویی دارند و می توانند تا ته قلبم را ببینند ، می ترسم نگاهشان کنم و تو را در چشم هایم ببینند...کیفم را محکم به خودم می چسبانم و تنم را جمع می کنم و سعی می کنم محکمترو تندتر راه بروم تا اصلا چشمم به چشم کسی نیفتد ... بخارنفس هایم روی شیشه ی عینکم را می گیرد و دنیا تار می شود ولی  من هیچ حسی ندارم ، فقط سکندری می خورم و راه میروم ...راه می روم ... و پشت مه نفس هایم تصویری گنگ می بینم از تو که پشتت به من است ... لباس های تیره پو شیده ای با شالی سرخ .. ناخود آگاه دستم را بلند می کنم " صب کن ... واستا " مکث می کنی...صدایم را می شنوی ... از مکث کردنت می فهمم و اینکه سرت را پایین می اندازی ، اما بر نمی گردی... سرعتت را بیشتر می کنی و...

کنار خیابان ایستاده ام... تنها ، تکیه داده ام به تیر چراغ برق . فکر کنم خیلی وقت است روشن شده این چراغ... و من اصلا دلم نمی خواهد از جایم تکان بخورم! امنیت زیر این روشنایی من را نگه داشته است! هر چند در تیر رس چشم های کنجکاو جادویی ام که تا ته قلبم را میبینند!