دلم می خواهد غر بزنم

دلم می خواهد غر بزنم... گله کنم ... 

معمولا این کار را نمی کنم.

همیشه وقتی غر می آید و آویزان می شود از گلویم لبخند می زنم و هی همه ی چیز های خوب را می آورم توی سرم تا غر لعنتی از این زبان کوچکم کنده شود و بیفتد درون اسید معده ام و کارش تمام بشود ... شاید هم گریه کنم و یک جور دیگر از شرش خلاص شوم! اما الان ... اصلا دوست ندارم سر به نیستش کنم!

دلم می خواهد گله کنم از همه چیز...

از تو که جواب سلامم را نمی دهی ... 

از تو که وقتی نگاهت می کنم و لبخند می زنم رویت را می کنی آن طرف و ته دلت یک "ایییش ... " هم می گویی لا بد!

از تو که موقع رانندگی با موبایل حرف می زنی و حواست نیست که داری لاین های خیابان را زیگ زاگ به هم می دوزی!! 

اصلا ... می خواهم غر  بزنم ...  از هوا که چند روز است ابریست و خانه مان که تاریک است و از صبح باید لامپ روشن کرد! 

دلم می خواهد بروم دفتر وارد کنندگان این شیشه های رفلکس سبز یا شاید هم کار خانه ی تولید کننده شان و یه دل سیر سرشان غر بزنم!

دلم می خواهد سر تو هم غر بزنم که به حرف هایم گوش نمی دهی... و هر کاری که دلت می خواهد می کنی ... و از تو گله کنم .. که قلبم را می شکنی!

اصلا هم توقع بیش از حد ندارم! و همه ی توقع هایم به جاست! باور کن. فقط یه سره پیش قاضی نرو تا ملق بازی کنی! همین جا ملق بازی هایت را بکن ! چون خودت هم می دانی که حق با من است و قاضی گول ملق بازی هایت را نمی خورد!!!

گیرم که با هم قهریم!

غر که می توانیم بزنیم؟

دلم می خواهد بگویم که از دستت ناراحتم!

گله دارم.

و دلم نمی خواهد ببخشمت.

***

مدیونید اگر فکر کنید با شما بودم!

فقط دلم غر می خواست! همین!