نبش قبر

حیف شد!

حیف شد که خاطره ی خوشم را نبش قبر کردم!

الان که نشسته ام و به جنازه ای که از خاک بیرون کشیدمش نگاه می کنم ... میبینم که مثل قبل نیست! مثل قبل زیبا نیست! مثل قبل رنگ هایش چشمم و روحم را قلقلک نمی دهد ... با ذائقه ام بازی نمی کند و دلم نمی خواهد در گره هایش غرق شوم!

همیشه شنیده بودم که نو که به بازار می آید کهنه دل آزار می شود!

می دانید؟

یک زمانی ... کوچکتر که بودم ، همراه نازنین برادرم کلی وقت می گذاشتیم و با هم مشترکا بازی می کردیم! ... بازی های کامپیوتری!

چرا اینجوری نگاه می کنید؟

هنوز هم بازی میکنم!

خیلی هم کیف دارد و می توانی مثلا هفتاد و دو ساعت نخوابی تا معما های با نمک بازی ها را حل کنی! آدم که دستش به حل مسایل بزرگ تر نرود ، حسابی با مساله های کوچک بازی ها سرگرم می شود! امتحانش هم مجانیست!

خلاصه اینکه یکی از بازی هایی را که خاطره اش برایم یادگاری قشنگی بود ، از زباله دان تاریخ بیرون کشیدم!

و بعد ....

آه!

خشکم زد! به زیبایی قبل نبود ... حس کردم که تمام بازی نازنینم پر از سکوت شده و قهرمان داستان کند و تنبل و داستانش خیلی معمولی و معما هایش به غایت آسان است! چیزی برای لذت بردن ذائقه ...مبارزه ... و درگیری ذهن و سیر بازی نبود! بت من شکست و نابود شد!

رورویم فقط جنازه ای بود که با مشقت از قبر بیرون آورده بودم و با حیرت به زیبایی از دست رفته اش نگاه می کردم و افسوس می خوردم!

خاطره ام حیف بود ... و من با بی رحمی و نا جوانمردی کشتمش!

یادم باشد ... بعضی یاد ها برای نبش قبر نیستند ... فقط باید عزیز باشند . همین!