چندان بی ربط هم نیست!

چند سال پیش جوانتر که بودم گاهی می نوشتم برای دلم!

پدر عاشقی بسوزد که همه را شاعر می کند... 

البته نمی شود گفت که آدم اگر عاشق باشد حتما شاعر می شود... ولی بعضی ها یک جوری عاشق می شوند که قلبشان سوراخ می شود و بعد یک چیز هایی از آن بیرون می آید که شعر می گویند به آن چیز ها...

خلاصه اینکه روز گاری قلب ما هم سوراخ بود...و چیز هایی می نوشتیم.

این پست صدا ها ی کرگدن  و "دل گویه " های بعضی اهالی بلاگستان حس نوستالژِیک عجیبی در من بیدار کرد و مجبورم کرد تا سری به دفتر های قدیمی بزنم و یادی از کسانی که دیگر ندارمشان کنم...

این نوشته ی کوچک هم بی ربط به یلدا نبود... گفتیم شما را هم در نوستالژیک شدن  خودمان شریک کنیم! 

                      خلاصه اینکه:

                                       لحظه های خوب دریا بودنم ، یادش به خیر

                                       شادی مجنون و شیدا بودنم ، یادش به خیر

                                        رفتن از کوی تعقل با شتاب.......

                                        در کنارت ، زار و تنها بودنم یادش به خیر...

ماه ها بیدارند...                            

ماه چشمان تو و ماه فلک                            

روشنی بخش من و ظلمت یلدای منند.