دعوا ...دعوا ...سر مربا!

عصبانیم!

ناراحتم!

حس می کنم که ...

اه ولش کنین!

می دونین چیه؟

با یه استادی صحبت کردم و از فکرام برا دانشجو ها گفتم! از اینکه چه جوری می شه علاقه مند ترشون کرد؟

چه جوری می شه با همین امکانات کم دانشکده کشیدشون کلاس... زندگی کرد و درس خوند!

چه جوری می شه بازده کلاسا رو بالا برد!

می دونین چی می گه؟

می گه بقیه استادا باهات دشمن می شن...

تازه کاری نمی دونی... می رن زیرآبتو می زنن! یه جوری که نمی فهمی از کجا خوردی...می دونین؟

راس می گفت...

یه حسی بهم می گه که این دانشگاه چندان هم جای من نیست... گاهی نگاه سنگین استادا رو تو اتاق اساتید حس می کنم...وقتی دانشجو ها میان میریزن سرم وقتی تا سر خیابون اصلی دنبالم میان و تا سوار ماشین بشم راجع به همه چی باهام حرف می زنن...اونوقت ها حس می کنم که داره یه اتفاقات بدی میفته!

هنوز البته چیزی بهم نگفتن از آموزش یا از جای دیگه... 

ولی می دونم که به یه استاد خیلی با سابقه و خیلی خوب یه چیزایی گفتن که کلی بهش برخورده...منتظرم که یکی بیاد سراغم این روزا! منتظرم...

هیچ جا بدون مافیا نیست!

فکر نکنم به این راحتی از رو برم! چیزی که زیاده دانشگاه نیاز مند به استاد ، این ترم نشد ترم بعد! اونم این درسایی که من دارم که اکثر استادا به خاطر سنگینی کاردرس ها راضی به تدریسشون نیستن! اینجا نشد یه جای دیگه!

بالاخره باید یه کاری کرد تا دانشگاه برای دوستای کوچیکم چیزی نباشه که برای من بود...

راستی: ببار ای بارون (برف) ببار! 

                                               ببار ای بارون ببار
                                               با دلُم گریه کن، خون ببار 
                                               در شبای تیره چون زلف یار
                                               بهر لیلی چو مجنون ببار ....ای بارون!