به شما نمی گویم! :دی

دلمان همین جوری الکی شاد است! احساس خجستگی می کنم! باور کنید... اصلا به شکل و شمایل پست هایم نمی آید ، نیست؟

البته شاید هم این سندرم امروزم است ... نشسته ام در کتابخانه ی ملی ایران و لپ تاپم را جلویم باز کرده ام و مثلا دارم روی مقاله ام کار می کنم... اما دست خودم نیست ...  دلم غنج می رود و به زور جلوی باز شدن لبهایم به خنده ی الکی را می گیرم!

اشتباه نکنید... اصلا چیزی مصرف نکرده ام... اما فکر کنم این فشار های این چند وقته کار خودشان را کرده اند و مغزم دارد داروی آرام بخش ترشح می کند و یک عدد سلول خاکستری بی مغز و کارگر هم پاره وقت استخدام کرده و نشانده  دم در رگ اصلی مغزم و به روش سنتی با دلو ی پیتی تشتی چیزی ...این آرام بخش ها را هی... میریزد درون خونم!  و من هی خجسته تر می شوم!

دم مسئولین دستگاه  آفرینش گرم که این همه امکانات در وجود حقیر ما اشرفین مخلوقات قرار داده اند و کاری کرده اند که فراموش کار باشیم ... گذر زمان را حل کنیم در خودمان ... بهانه بسازیم برای شادی بودن... اگر هم هیچ کدام نشد ... سلولی چیزی را مسئول می کنند و تشت را می دهند دستش و طی یک قرار داد کنتراتی کار آدم را تمام می کنند... مشرک نیستم ها! این علامت های جمع واقعا نشانه ی چیزی نیستند...بیخودی چپ چپ به من نگاه نکنید که این وصله ها به من نمی چسبد...

بعد هم نگاه عاقل اندر سفیهی می کنند و می گویند این یارو را باش که با چهار تا ماده ی شیمیایی چه شکلی می شود قیافه اش! و ته دلشان به ما می خندند!

ما که مخلص این مسئولان دستگاه آفرینش هستیم... اما می شود بی زحمت این بار به جای آن سلول کارگر یک راه بهتری برای سرخوش کردن ما اختیار کنند!؟

راستش حتی ته دلمان انتخاب هم کرده ایم که چه راهی را می خواهیم به مسئولان پیشنهاد بدهیم برای سرخوش کردن مان دفعه ی بعد موج احساسات که بی شک به سراغمان خواهد آمد چون این روز ها طوفانی هستیم شدیدا! اما...نمی گوییم به شما! :دی 

---