تو آن چیزی که من می بینم نیستی!

وارد اتوبوس که می شود ابرو هایش را در هم می کشد و شکل دماغش و صورتش جوری می شود که یعنی شما همه بو می دهید!

تازه علاوه بر همه ی این ها غر هم می زند...یک زن نسبتا میانسال است با لباس های سر تا پا سیاه...بدون هیچ آرایشی ...ساده ی ساده!

"به این هم می گن اتوبوس؟ ... چرا اینجوریه؟... ماشینای "فلان" جا نبودن وگرنه هیچ وقت سوار اینا نمی شدم! بلیطمو پس نمی گیره برم با این سمند زردا برم !!

اه اه ...چقدر بو می ده اینجا! صندلیش چرا اینجوریه ؟ چرا زرده صندلیاش...().."

در دلم می گویم عجب مسافری نکند بیاید و پلاسش را بغل دست من پهن کند و به خودم لعنت می فرستم که تنها هستم و یک بلیط بیشتر ندارم!

قدم قدم در راهروی اتوبوس جلو می آید تا می رسد بالای سرم... نگاهش می کنم به نظرم مثل یک غول بزرگ می آید که الان  قرار است من را درسته قورت بدهد... طبق معمول حس می کنم که نیشم دارد باز می شود و به زودی قرار است به این خانوم غوله لبخند تحویل بدهم!! یک چشم غره ای به من می رود و کنارم روی صندلی پهن می شود و همین جوری زیر لبی دارد غر غر هم می کند ...وقتی عملیات جایگزینی خانم غوله تمام می شود من هم نفس حبس شده ام را بیرون می دهم و با خودم می گویم این هم قسمت من در این سفر!!

می ترسم برگردم و نگاهش کنم ... اینقدر زیر چشمی سعی می کنم صورتش را ببینم که چشم هایم درد می گیرند ! 

خانوم غوله همین جوری که دارد برای همه ی اتوبوس بلند بلند  غر می زند اشاره ای می کند به اینکه ناهار نخورده و من هم مثل آدم های نفهم یک هو می پرم وسط غرش " آخی... الهی !! چرا....... فشارتان پایین آمده حتما!!!" خانوم غوله یک جوری نگاهم می کند که یعنی به تو چه!

و از کیفم یک بیسکوییت در می آورم ، بازش می کنم و می گویم بفرمایید... "نه نمی خورم"

حس می کنم الان است که من را بزند...

موبالش را در می آورد و به 3-4 تا مرد یا پسر نمی دانم زنگ می زند...مهران ،داوود، محمد...به همه یک سری دستور بی ربط می دهد !

با خودم فکر می کنم عجب مادر فولاد زره ای است این یارو!

وقتی یک کمی آرام می گیرد نارنگی از جیبم در می آورم و به زور به خوردش می دهم!!! و به این ترتیب نارنگی گیرش می کنم و یواش یواش سفره ی دلش باز می شود...

برایم از مادرش می گوید که مریض است و در شهر دیگری زندگی می کند و وسواس دارد و او مجبور است هر هفته برای حمام کرن مادرش 300 کیلومتر راه برود و بر گردد از همسرش که عمرش را به شما داده از برادرش که چند روز پیش به یک پیاده زده و فردا دادگاه دارد و او برای ضمانت کردنش در حالیکه همین امروز از سفرحمام مادر بر گشته مجبور است دوباره سفر کند و ار دو تا پسرش برایم می گوید و اینکه نگرانشان است و....

خیلی حرف های دیگر....

دیگر برایم خانوم غوله نیست..به نظرم زن مهربانی می آید...خستگی آدم را پرخاشگر و عیب جو می کند... و او هم مستثنا نیست ، مثل من ...حس می کنم که زن در دلش درد دارد که به همین راحتی و با دو تا لبخندو یک نارنگی سفره ی دلش را باز کرده و من را سهیم در غم هایش دانسته....

به همه ی حرف هایش گوش می کنم و سعی می کنم آن چیزی را که او هست در پشت صورتی که کم کم دارد پیشانی و دور لب هایش چین می خورد ببینم...

فکر می کنم که خیلی ها آن چیزی که ما می بینیم نیستند... اینقدر که بار غم و شکستن های ندیدنی روی دوششان است!

امیدوارم همسفری که نمی شناسمش شب یلدا خانه باشد و درد کمتری در دلش باشد...

امیدوارم