چندان بی ربط هم نیست!

چند سال پیش جوانتر که بودم گاهی می نوشتم برای دلم!

پدر عاشقی بسوزد که همه را شاعر می کند... 

البته نمی شود گفت که آدم اگر عاشق باشد حتما شاعر می شود... ولی بعضی ها یک جوری عاشق می شوند که قلبشان سوراخ می شود و بعد یک چیز هایی از آن بیرون می آید که شعر می گویند به آن چیز ها...

خلاصه اینکه روز گاری قلب ما هم سوراخ بود...و چیز هایی می نوشتیم.

این پست صدا ها ی کرگدن  و "دل گویه " های بعضی اهالی بلاگستان حس نوستالژِیک عجیبی در من بیدار کرد و مجبورم کرد تا سری به دفتر های قدیمی بزنم و یادی از کسانی که دیگر ندارمشان کنم...

این نوشته ی کوچک هم بی ربط به یلدا نبود... گفتیم شما را هم در نوستالژیک شدن  خودمان شریک کنیم! 

                      خلاصه اینکه:

                                       لحظه های خوب دریا بودنم ، یادش به خیر

                                       شادی مجنون و شیدا بودنم ، یادش به خیر

                                        رفتن از کوی تعقل با شتاب.......

                                        در کنارت ، زار و تنها بودنم یادش به خیر...

ماه ها بیدارند...                            

ماه چشمان تو و ماه فلک                            

روشنی بخش من و ظلمت یلدای منند.                            

روزی روزگاری...

روزی روزگاری یک مومو بود که کوچک بود و چون کوچک بود کودک هم بود ... 

نمی دانم کودکی شما چطور گذشته است؟ من کودکی خوبی داشتم ...اینقدر خوب بودم که گاهی خودم هم باورم نمی شود!!! 

اما... 

یک روز از همان روز های کودکی...زلزله آمد! چیزی نشد خانه ی مان سالم بود ...همسایه هایمان هم سالم بودند...اما در شهر های دیگر خیلی ها جانشان خانه هایشان و عزیزانشان را از دست دادند! 

پدرم آن روزها خانه نبود...برای کمک به آوارگان دو ماهی خانه نبود ... در شهر های زلزله زده به زلزله زده ها کمک می کرد! کمک چندانی نمی شود کرد به زلزله زده ها... کسی نمی تواند قلب های ویران شده را به راحتی درمان کند ... اما تا جایی که می توانست به هر حال کمک می کرد! 

من کوچک بودم و کاری از من ساخته نبود...گاهی برای بچه های تنهای باز مانده از زلزله نامه می نوشتم و دفتر ها و کتاب های داستانم را به پدرم می دادم تا برایشان هدیه ببرد ... 

برای من از آن روز ها خاطره ای باقی ماند و عادتی که تا سالها و تا همین اواخر ادامه داشت !عادتی که مدتی است ترکش کرده ام.  

هر شب قیل از خواب دعا می کردم! 

دعا می کردم که زیر آوار نمیریم... 

ترسناک بود. 

هر شب انگار واقعا در قلب من زلزله می آمد و من از قهر خدا می ترسیدم...  

اما این عادت ترسناک یک خوبی هم داشت ... اینکه به هر حال هر شب یاد خدا می افتادم!! 

مدتیست که این عادت را ترک کرده ام... دروغ چرا؟ زیاد اهل عبادت نیستم و با نماز خواندن چندان میانه ی خوبی ندارم ...اما خیلی وقت ها یاد خدا می افتادم... 

اما این روز ها انگار طور دیگری شده ام! 

بزرگ شده ام و چون بزرگ شده ام دیگر کودک نیستم... انگار کمتر یاد خدا می افتم...خوشحال نیستم از این بابت . 

شاید به همین خاطر اینقدر احساس تنهایی می کنم...  

شاید!