نیرو هایم را از صندوقچه در میاورم!

دستمال گل دار قرمز بسته ام به مو هایم و دامن بلند چین دار پوشیده ام .. از این دامن هایی که آدم را سه برابر اندازه ی واقعی اش نشان می دهد! دامنم شاید آبی است ... شاید هم سبز و با هر قدم  دور تنم می رقصد .. جلیقه هم دارم ...جلیقه ی زرد درخشان و صورتم گل انداخته از بس خندیده ام و دنبال هیزم همه جا را زیر و رو کرده ام .. دست هایم هم بفهمی نفهمی پینه بسته و ترک برداشته ... ولی در ترک های دستم و پاشنه ی پایم به جز گرد و خاک و کار چیز دیگری هم هست که من اسمش را می گذارم بی خیالی نسبت به تن! اما هنوز لامسه ام کار می کند و وقتی روی چوب های گاری زرد رنگمان دست می کشم می توانم صدای درخت هایی را که خوش حالند همسفر منند و همه جا را با هم می بینیم می شنوم!

خورشت خرگوش ، توی قابلمه ی دود خورده ی روی آتش دارد قل می زند و من هر سبزی را که چشیده ام و احساس کرده ام که تلخ نیست اضافه کرده ام به خورشت ... بووی صحرا می دهد لا مصب! و شش هایم را پر می کند از مزه ی سبزی های صحرایی!

سفره ی قرمز را پهن می کنم روی چمن های سبز و کاسه ها و بشقاب ها و لیوان های آبی را می چینم رویش ... نان زرد و زعفرانی را هم کنجد پاشیده ام رویش توی یک سینی فلزی نقره ای می گذارم وسط سفره ... انعکاس نور خورشید توی سینی می افتد توی چشمم و چشمم را می زند و برای یک لحظه نابینا می شوم  و از چشم هایم اشک می آید ...

وقتی بین این همه رنگ و بو ... میهمان سفره ام می شوی روی چمن ها و انگشت هایت را می لیسی و می مکی... چقدر زنده تری...

نه چیزی داریم برای از دست دادن و نه در فکر چیزی برای به دست آوردنیم ... همه چیز هست ... هیچ قانون و فشار ناگهانی ای در کار نیست ... و دلواپس چیزی که هستیم نیستیم ... نه ترسی از استهزای مردم داریم نه تمنایی ... نه چیزی که تحمیل شده باشد .. تنها چیزی که مهم است راهی است که باید برویم و ابری که ممکن است ببارد و سفره ی مان را خیس کند! 

می توانیم پشت گاری لم بدهیم و باریدن باران را تماشا کنیم و تا در آمدن رنگین کمان زیر پتو شعر بخوانیم و چرت بزنیم و اصلا مواظب چیزی نباشیم!!

دیگر از فرش های کاشان قرمز لاکی خبری نیست... دیوار ها سفیدند و همه جا را تیره رنگ می کنیم ... گاهی گلدان قرمزی ..سفیدی... چیزی می گذاریم روی عسلی های قهوه ای سوخته تا چشم هایمان رنگ ها را فراموش نکنند! و از در و دیوار های کشته کشیده ی خانه بوی قانون می آید و نظم نوین جهانی!!!همه ی نیرو هایمان حبس شده اند ... بویای و بساوایی و بینایی و چشایی و شنوایی را حبس کرده ایم یک جایی و فقط وقتی لازم باشند بیرونشان می کشیم از ته صندوقچه و سری می زنیم بهشان تا بوی نا نگیرند! حتی شاید نفتالین هم بگذاریم درون صندوقچه ی نیرو هایمان و کلا فراموششان کنیم!! 

توانایی زنده بودنمان وقتی نیروهایمان فعالتر بودند بیشتر نبود؟

دلم می خواهد کولی بشوم و یک هفته ای این جوری که گفتم زندگی کنم!

تنها مشکلم پیدا کردن یک گاری چوبی زرد قناریست با یک اسب ناقابل!!!!! (آیکون پینوکیو بدون گنجشک هایی که پری مهربون برای اصلاح ابعاد دماغش می فرستاد! )