مجبور نیستی...

ایستاده ام روی تپه ی بلند ... ساق پاهایم می سوزد از بوسه ی گزنه ها و با خودم فکر می کنم از کنار ساحل ، دریا اینقدر که از اینجا نزدیک به نظر می رسد نزدیک نبود... اینجا افق گسترده تر است و همه ی ادم ها مثل ماهی لیز می خورند از خانه هایشان توی خیابان و گم می شوند در موجهایی که درست نمی بینشان ...

با دست هایم یک ساقه از گزنه می کنم و نوازشش می کنم ... " مجبور نیستی صبر کنی تا من  ...  " ... دست هایم می سوزد و سرخ می شود و من گزنه را سخت لابلای انگشت هایم می فشارم ... "تو آزادی ... هر کسی را که می خواهی دوست داشته باش ... هر جایی که می خواهی برو ... " دستهایم تاول می زند و من لبخند می زنم ... شاید فراموش کنم زخم های بی مرهم و دردناکم را .

راستی : شنیده ام که آدم وقتی جایی باشد که بوی بدی می دهد بعد از مدتی عادت می کند به همه چیز و اعصاب بویاییش کم و بیش خودشان را وفق می دهند با شرایط محیط! یعنی از اعصاب بویایی کمتریم؟! :دی

راستی : هوای نوشتن این روز ها بد جوری بی هوایم کرده! اما ... اما ... 

زندگی راه خودش را می رود و اصلن هم هوای تو را ندارد و باید مثل ماهی قزل آلا بر خلاف جریان آب  شنا کنی تا شاید ، شاید ...و شاید برگردی به خانه ات! 

راستی : باور می کنم کم کم  ، که آسمان همه ی آدم ها رنگشان یکیست ... شاید کمی تنها باشم! شاید کمی غمگین ..شاید کمی عاشق باشم ... شاید کمی صادق ... شاید گاهی ترسو باشم و گاهی شجاع! شاید بعضی کارها را استادانه و برخی را ناشیانه انجام بدهم ... اما ..رنگ آسمان من با رنگ خیلی از آسمان ها فرق دارد و گاهی آنقدر آسمانم عاشقانه می شود که وحشت می کنم از رنگ های آتشین غروبش! 

راستی : می دانم که همه رفتید برای شنیدن صداهای بازی کیامهر ، راستش را بگویم فرصت کافی برای شنیدن صداها نداشتم! اما ، صداهایی که بعضی را اتفاقی و بعضی را هم از روی کامنت ها انتخاب کردم و شنیدم واقعا عالی و استثنایی بودند! 

خوش حالم که صدایتان را برای همیشه خواهم داشت ... مثل صداهای شب بلند یلدا که کوتاهتر از سالهای دیگر بود امسال ، به لطف کرگدن  ...