زیر سایه تونیم!

هر کاری رو بلد باشم تعارف کردن بلد نیستم! وقتی می خوام تعارف کنم همیشه خراب کاری می کنم و یه چیزی می گم که ضایع می شم! همین یکی دو تا تعارفی رو هم که بلدم همش رو از یه نفر یاد گرفتم ... طرف یه هوا راحت طلبه (دقت کنین ... تنبل نیستااااا.... اصلا!) یه چن تا از اون تعارف هایی که همین جوری هی می تونی همش تکرارش کنی  و بازم تازه باشه ؛ازش یاد گرفتم و خیالم رو یک کم راحت کردم! مثلا وقتی یکی بهم گفت بفرمایید منزل در خدمت باشیم ...مثه گرامافونی که سوزنش گیر کرده هی می گم خانه ی امید ماست ...خانه ی امید ماست! حالا یارو هی خودشو می کشه و از جملاتی که من بلد نیستم استفاده می کنه ... منم بدون اینکه فکر کنم که جمله هاش معنی شون چی می شه جمله ی نجات دهنده ی خودمو تکرار می کنم! 

حالا ... اونروزایی که مناسبت و اینا هست که دیگه هیچی ... واویلا ... یا مثلا وقتی می رم ختم یکی ... مثه نمی دونم چی چی لالمونی می گیرم! 

مناسبت های ملی و مذهبی هم .... مبرهن و واضحه که چجوری خواهند بود! یعنی اصلا فلسفه ی این مناسبت ها رو فکر کنم که درست نمی فهمم! مثلا امروز شهادت دکتر چمرانه! مرد بزرگی بود ... مرد بزرگی هست! همه ی کاراشو کرده بود ... برا کشورش . خانواده اش ...چیزی کم نذاشته بود ...چیزی کم نداشت! فقط مونده بود آخرین افتخار!...افتخاره شهادت که نصیب این بزرگ مرد شد!... شهادت افتخاره! نیست؟ یعنی امروز مبارکه که دکتر چمران افتخار شهادت نصیبش شده! نیست؟ پس چرا وقتی یکی مثه ایشون ... شهید می شه تسلیت می گیم؟ نباید تبریک بگیم؟ 

 برادر یا خواهر یا فرزند اینجور آدمای خفن بودن خیلی سخته! همیشه زیر سایه شون می مونی  ... هر چی می شه و هر جا می شینی ازت راجع به اون برادر یا خواهر یا والد ( یا والده!!! مگه دستم به اونی که زن و مردو اینقدر تو ادبیات از هم جدا کرده که برا هر کدوم باید از یک کلمه جدا استفاده کنی نرسه! ) بزرگوار می پرسن و هیشکی به این فکر نمی کنه که تو ام آدمی. اصلا به همین خاطره که زیاد سعی نمی کنم آدم بزرگی بشم! از بس که به نزدیکانم فکر می کنم و دلم می خواد که دیده بشن تو جامعه!!!!!!   

بعد ...یه آدم بیکار که وقت زیاد داره ( و منم  نیستم)!!! می شینه و این داستان تسلیت های ملی و مذهبی رو  اینجوری  تعبیر می کنه که با تسلیت گفتن تو همچین روزایی در واقع داریم به خودمون و عزیزان اون بزرگ فرد از دست رفته  تسلیت می گیم که قراره باقی عمرمونو زیر سایه ی ایشون باشیم و هی دست و پا بزنیم تا شاید یه ذره ... یه کوچولو ...فقط یه کم ... تو یه شورایی... مجمع عمومی ای ...چیزی... دیده بشیم! یا غصه بخوریم که قراره مثلا یه درس دراز ... با کلی لغت های سخت تو یه کتاب دبیرستان و راهنمایی در باره شون بخونیم و زلفامونو بکنیم و بر باد بدیم از زور بالا رفتن فشار مغزی! یا ...کلی مصیبت دیگه که خودتون بهتر از من می دونین

( میترسم اشکم در بیاد و صرف نظر می کنم از ذکر مصایب) دچار بشیم!